niusia

Gdy byłam jeszcze wolna, zawsze myślałam że mój przyszły mąż będzie moim przyjacielem, że jemu będe mogła powiezyc wszystkie moje troski, zmartwienia i radości i że on będzie robił to samo. echh ale sie myliłam, tak ślepo sie zakochałam, tak od razu wyszłam za mąż, nie widziałam wtedy jego egoizmu, jego braku potrzeby okazywania uczuć.  heh co ja gadam???? okazywania uczuc? On potrafi mnie nawet udeżyć, faktem jest że mu oddam, ale co to za różnica. Boże jak ja mam dość, z tego żalu i niemocy popadam już w depresje. Jak go nie ma jestem taka spokojna, niczego niechce i niczego nie dostaje i wszystko jest okej, ale gdy jest hmmm - rośnie we mnie żal, bo wtedy chce, chce miłego słowa, uczucia bliskości, ale i tak nic nie dostaje,  a nie, przepraszam - dostaje, dostaje pouczenia, jak sie zachować, czego słuchac, jak sie zając dzieckiem. Teraz mam tylko jedno marzenie - rozwód - bo nie potrafie żyć z człowiekiem tak oziębłym.

Jestem bezczelna, przemądrzała, ja wszystko wiem najlepiej, ranie ludzi słowami. Poważnie! i ostatnio coraz bardziej, ta samotnośc wywołuje u mnie zgorzkniałość, oziębłość. zachowuje sie jak stara zdewociała baba. Kiedyś przyżekałam sobie że nigdy taka nie będe, a tu masz ... Najgorsze jest to że mi z tym naprawde źle, mam wyrzuty sumienia, a i tak to robie, nie potrafie powstrzymać swojego niewyparzonego jęzora. A jeszcze nie dawno byłam zupełnie inna, zupełnie, wiecznie uśmiechnięta, radosna, wszystko mnie cieszyło.

Dochodze do wniosku że juz mi nie zależy, juz mam dość upomminania sie o każdy gest czułości, o sex, o rozmowe, już nie chce nic, dosłownie nic. Po co mam meczyć siebie i jego? Po co? Jeśli on nie potrzebuje, to jaki jest w tym sens? Czasami czuje  jak bym mu sie narzucała. W tym związku nie dość że czuje sie samotna to jeszcze uwięźiona, tak bym chciała  sie rozejść, bo wtedy bym była tylko samotna. eeech..........

chciałam napisać notke, ale już nie pisze bo mi sie odechciało, jutro napisze:)

No i minoł kolejny bezpłciowy dzień mojego życia, taki jakis pusty, jeden z wielu takich w moim życiu. Nic zaraz wezme sie za czytanie książki i odpłyne, zapomne na chwile o górze ciuchów do prasowania, naczyniach w zlewie, zabawkach porozrzucanych po całym mieszkaniu, poprostu opłyne.